Ανάγκες ατόμων με παραπληγία στην κοινότητα.Η συμβολή του νοσηλευτή

Abstract

Εισαγωγή: Στην Ελλάδα οι ασθένειες που δεν βλέπουμε στο δρόμο, θεωρούμε ότι «δεν υπάρχουν», ότι είναι σπάνιες ή ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτές δεν είναι ικανοί να κυκλοφορήσουν καθημερινά ανάμεσα μας. Η παραπληγία δεν είναι σπάνια, μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Τα άτομα που την αντιμετωπίζουν πρέπει να έχουν πρόσβαση σε κατάλληλες δομές αντιμετώπισης και αποκατάστασης. Οι παραπληγικοί δεν ζητούν ελεημοσύνη και δεν θέλουν την λύπηση μας. Το μόνο που χρειάζονται είναι ίσες ευκαιρίες με όλους για να πορευτούν στην καθημερινότητα τους. Η κάκωση του νωτιαίου μυελού δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν θανατική ποινή. Πρέπει να εξαλείψουμε τα εμπόδια και να κατασκευάσουμε έναν δρόμο προς την ελευθερία: την ελευθερία του να είσαι διαφορετικός. Σκοπός: Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να αναλύσει τα στάδια αντιμετώπισης της παραπληγίας από την οξεία φάση της ασθένειας μέχρι την αποκατάσταση και να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο ο νοσηλευτής μπορεί να βοηθήσει τον παραπληγικό ασθενή σε κάθε στάδιο ξεχωριστά. Υλικό και Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε ανασκόπηση της ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας σε ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων (Science Direct, PubMed, Iatronet, Google Scholar και στο Εθνικό Αρχείο Διδακτορικών Διατριβών) και σε έγκυρες ιστοσελίδες(WHO, CDC), σε άρθρα από το 1987 μέχρι σήμερα. Στην αναζήτηση χρησιμοποιήθηκαν λέξεις-κλειδιά όπως παραπληγία, αποκατάσταση κάκωσης νωτιαίου μυελού, κακώσεις νωτιαίου μυελού, νοσηλευτική φροντίδα, paraplegia, rehabilitation in spinal cord injurie, spinal cord injuries, nursing care κ.τ.λ.. Συμπεράσματα: Η αντιμετώπιση ενός παραπληγικού ασθενή, από την οξεία φάση μέχρι την αποκατάσταση, είναι ζωτικής σημασίας. Οι επαγγελματίες υγείας που ασχολούνται με τον παραπληγικό ασθενή σε όλα τα στάδια έχουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ασθένειας. Ο νοσηλευτής σαν μέλος της ομάδας αντιμετώπισης και αποκατάστασης, συνεργάζεται με όλα τα υπόλοιπα μέλη της και τον ασθενή για να επιτευχθούν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα σε όλα τα στάδια. Ο ρόλος του είναι κάποιες φορές βοηθητικός ενώ άλλες φορές κρίσιμης σημασίας. Οι γνώσεις του και η εκπαίδευση του πρέπει να είναι συγκεκριμένες και με κατεύθυνση την αντιμετώπιση της παραπληγίας. Ενώ αναγνωρίζεται ο σημαντικός ρόλος του νοσηλευτή στην αντιμετώπιση της παραπληγίας και κυρίως στην φάση της αποκατάστασης, η έρευνα που αφορά αυτό το κομμάτι είναι περιορισμένη. Σύμφωνα με την βιβλιογραφία, υπάρχει ανάγκη για περισσότερη έρευνα γύρω από τον ρόλο του νοσηλευτή στην κατάσταση της παραπληγίας και αυτό έγινε αντιληπτό και σε εμένα καθώς η εύρεση ερευνών και άρθρων με αυτό το θέμα ήταν περιορισμένη.